પ્રાચીન સમયની એક ચર્ચિત લોક કથા મુજબ એક ગામમાં સાપોનો આતંક હતો. ગામના કેટલાય લોકોને સાપ ડંખી ચૂક્યો હતો. એક વ્યક્તિની પત્ની ગર્ભવતી થઈ તો તેણે સાપોથી રક્ષા માટે એક નોળિયો પાળી લીધો. નોળિયાના કારણે કોઈ પણ સાપ તે ઘરમાં નહોતા આવતા. થોડાં દિવસ પછી મહિલાએ પુત્રને જન્મ આપ્યો. પતિ-પત્ની ખૂબ પ્રસન્ન હતા. નોળિયો આખા ઘરની અને બધા સભ્યોની રક્ષા કરતો હતો.
એક દિવસ પતિ કોઈ કામથી બહાર ગયા હતા. પત્ની પણ ઘર પાસે આવેલા મંદિરમાં દર્શન માટે જતી રહી. બાળક ઘરની અંદર એકલુ હતુ અને નોળિયો પણ ઘરની બહાર જ હતો.
જ્યારે મહિલા મંદિરથી પાછી આવી તો તેણે જોયું કે નોળિયાના મોઢાં પર લોહી લાગેલું હતું અને ઘરની અંદર પણ લોહી દેખાઇ રહ્યુ હતું. તેણે કંઈ સમજમાં નહોતું આવી રહ્યુ, તેણે વિચાર્યુ કે આ નોળિયાએ મારા દીકરાને એકલો જાણીને મારી નાખ્યો એટલે તેના મોઢામાં લોહી લાગેલું છે. તે રડવા લાગી અને તેને નોળિયા ઉપર પણ ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો. મહિલાએ ત્યાં રાખેલા એક મોટા પથ્થરથી નોળિયાનું મોઢું કચડી નાખ્યું. થોડી જ વારમાં નોળિયાએ પ્રાણ ત્યાગ કરી દીધા.
મહિલા દોડતી તરત અંદર ગઈ તો તેણે જોયું કે તેનો છોકરો પલંગ પર સૂતો છે. પલંગ પાસે એક સાપના શરીરના ટુકડા પડેલા હતા. તેને સમજ આવી ગયું કે આ સાપ ઘરમાં ઘુસી ગયો હતો અને નોળિયાએ તેને મારી નાખ્યો. મહિલાને પોતાના કર્યા ઉપર પસ્તાવો થવા લાગ્યો પરંતુ હવે કંઈ નહોતું થઈ શકતું.
બોધપાઠ
આ કથાથી શીખ મળે છે કે સમજ્યા-વિચાર્યા વિના કોઈ પણ કામ ન કરવું જોઈએ. જ્યાં સુધી આખી વાતની ખબર ન પડે ત્યાં સુધી કોઈ પરિણામ ઉપર ન પહોંચ્વું અને ગુસ્સામાં કોઈ નિર્ણય ન લેવો જોઈએ.