પ્રાચીન સમયમાં કોઈ ગામમાં આળસું ખેડૂત હતો. તેની પાસે જમીન પણ હતી પરંતુ તે મહેનત નહોતો કરતો અને ભાગ્યના ભરોસે બેઠો રહેતો હતો. જેમ-તેમ તેનું ગુજરાણ ચાલી રહ્યું હતું. એક દિવસ તે બપોરે વૃક્ષની નીચે સૂતો હતો. ત્યારે ત્યાં એક સસલું દોડતા આવ્યું તેનો પીછો એક શિયાળ કરી રહ્યો હતો. ગભરામણના કારણે ખેડૂત પાસે જ સસલાએ છેલ્લા શ્વાસ લીધા.
ખેડૂતે શિયાળને ભગાડ્યો અને સસલાને ઉપાડીને ઘરે લઈ ગયો. તે સસલાને પકાવીને ખાઇ ગયો.
બીજા દિવસે ફરી ખેડૂત તે વૃક્ષની નીચે જઈને સૂઇ ગયો. તેની આજુબાજુ અનેક સસલા રમી રહ્યા હતા. તે રાહ જોઈ રહ્યો હતો કે આજે ફરી કોઈ સસલું તેને મરેલું મળી જાય. આખો દિવસ વીતી ગયો પરંતુ તેની આ ઈચ્છા પૂરી ન થઈ. તેણે વિચાર્યુ આજે કિસ્મતે સાથ ન આપ્યો તો કોઈ વાત નહીં કાલે સસલું મળી જશે.
ખેડૂત ઘરે ગયો અને જે કંઈ ખાવા મળ્યું તે ખાઇને સૂઈ ગયો. સવારે વહેલો ઊઠ્યો અને ફરી તે વૃક્ષ નીચે જઈને બેસી ગયો. આખો દિવસ ખેડૂત વૃક્ષની નીચે બેઠો રહ્યો પરંતુ તેને સસલું ન મળ્યું. સાંજે તેને ભૂખ્યા જ રહેવું પડ્યુ.
બોધપાઠ
આ નાનકડી કથાથી શીખ મળે છે કે વ્યક્તિએ ભાગ્યના ભરોસે ન બેસવું જોઈએ. જે લોકો વિચારે છે કે કામ કર્યા વિના તેમની ઈચ્છાઓ પૂરી થઈ જશે તે કાયમ દુઃખી રહે છે. જ્યાં સુધી મહેનત ન કરવામાં આવે ત્યાં સુધી કંઈ પણ હાંસલ નથી થઈ શકતું. કિસ્મત એક વખત સાથ આપી શકે છે પરંતુ દરેક વખતે કંઈ મેળવવું હોય તો કામ તો કરવું જ પડશે.