પ્રાચીન સમયમાં એક બાદશાહ હતો, તેના રાજ્યમાં એક ફકીર આવ્યો. જ્યારે રાજાની મુલાકાત તે ફકીર સાથે થઈ તો તે ખૂબ પ્રભાવિત થયો. ફકીરની વાતો ધર્મ અને લોકોની સુખ-સમૃદ્ધિ સાથે જોડાયેલી રહેતી. આ કારણે બાદશાહે તેને પોતાની સાથે રાખી લીધો. પોતાના મહેલમાં ફકીરને પણ એક રૂમ આપ્યો, બધી સુખ-સુવિધાઓ આપી. હવે રાજા કાયમ તેને પોતાની સાથે રાખતા હતા. રાજ્યના કામમાં તેની સલાહ લેતા હતા.
એક દિવસ બંને શિકાર માટે ગયા. જંગલ ગાઢ હતું અને બંને રસ્તો ભૂલી ગયા. ખૂબ ભટક્યા પછી પણ તેમને રસ્તો ન મળ્યો. ભૂખના કારણે બંનેની સ્થિતિ ખરાબ થઈ ગઈ હતી. રાજાને એક ફળ દેખાયું. તેણે તે ફળ તોડ્યુ અને તેના 6 ટૂકડા કર્યા. પહેલો ટુકડો તેણે ફકીરને ખાવા આપ્યો. ફકીરે પહેલો ટુકડો ખાધો તો તેણે કહ્યુ તે આ તો ખૂબ સ્વાદિષ્ટ છે. મને હજી આપો. એક પછી એક ફકીરે બાદશાહ પાસેથી 5 ટુકડા લઈને ખાઇ લીધા.
હવે રાજાને ગુસ્સો આવી ગયો કે હું પણ ભૂખ્યો છું અને તું જ એકલા ખાઇ રહ્યો છે. આ બોલીને બાદશાહે છેલ્લો ટુકડો ખાઇ લીધો. જેમ તે ફળ રાજાએ ખાધુ તો તરત થૂકી દીધું કારણ કે તે ખૂબ કડવું હતું.
– રાજાએ ફકીરને કહ્યુ કે તું આટલા કડવા ફળ કેવી રીતે ખાઇ શકે છે?
– ફકીરે જવાબ આપ્યો કે તમે મને કાયમ મીઠાં ફળ ખવડાવ્યા છે. માત્ર એક વખત કડવું ફળ ખવડાવવા પર હું ફરિયાદ કેવી રીતે કરી શકું છું. હું આખું ફળ ખાઇ લેવા ઈચ્છો હતો જેથી તમને કડવું ફળ ન ખાવું પડે. બાદશાહે ફકીરની મિત્રતાને સલામ કર્યુ.
બોધપાઠ
આ પ્રસંગથી શીખ મળે છે કે જ્યાં પ્રેમ અને મિત્રતા હોય છે, ત્યાં ક્યારેય પણ ફરિયાદ ન કરવી જોઈએ. નહીં તો સંબંધો ટકી નથી શકતા. આ વાત કાયમ ધ્યાન રાખવી જોઈએ.